De Voormalige Non-Bondscoach

Wanneer zegt niemand in Nederland nou eens hardop wat we allemaal al heel lang weten, maar om een of andere reden niet onder ogen willen zien, namelijk dat Johan Cruyff een zeikerd is?

Ja, u leest het goed, in de beste krant van Nederland: Johan Cruyff is een zeikerd. Laten we het gewoon onder ogen zien. Je kunt toch een briljante voetballer én een eikel zijn?
Sorry, maar ik erger me kapot aan die man.
Nu heeft Rita Verdonk het weer gedaan – zie de Telegraaf van gisteren – door Kalou niet te naturaliseren. De ‘doorgroei’ van Oranje heeft hierdoor geen ‘extra impuls’ gekregen, en daardoor werd ons ‘landsbelang’ geschaad. Nee, serieus, dat schrijft hij. Is er nou niemand in Nederland die af en toe tegen die man durft te zeggen dat hij uit z’n nek lult? Dat dat een domme, laag bij de grondse opmerking is, zelfs een Telegraaf-columnist onwaardig, laat staan een nationale voetbalvedette?

Oranje is ‘volop in ontwikkeling’, schrijft Cruyff. Heeft ‘maximaal gepresteerd’.
Je vraagt je af waarom hij eigenlijk altijd zo schamper doet over politici. Qua draaien, jokken en humbug verkopen kunnen ze in den Haag nog wat van hem leren! Geef toch gewoon toe dat het mislukt is, of hou je mond, maar alsjeblieft, wees een vent. Wees spor-tief! Kent u dat woord, meneer Cruyff?
‘Doorgroei’!
‘Leerproces’!
Waar was dat vocabulaire toen Hiddink, Van Gaal en Advokaat aan het bewind waren? Of in 1993, for that matter, toen hij zelf gevraagd werd als bondscoach en het lef niet had? Nee, Johan Cruyff machineert liever achter de schermen, maakt liever stemming in een onfrisse ochtendkrant, en dan, als hij ze eindelijk zo gek heeft een protégé van hem aan te stellen, heeft hij plotseling geen verstand meer van voetbal en gaat de pot met zalf open.
‘Een team met mogelijkheden.’
Hij moet solliciteren als directeur van de RVD.

Het ergste is nog dat Nederland erin meegaat. De ene bondscoach kan na een ongelukkige wissel een brandend kruis in zijn voortuin verwachten gevolgd door een stenenregen van Jan Mulder, de andere wordt na een beschamende vertoning naar huis gestuurd (tegelijk met twee verfoeide voorgangers, die niet half zijn materiaal hadden) en de natie drukt hem snotterend aan de borst. Omdat Johan Cruyff het zegt. Want de minister van vreemdelingenzaken heeft het gedaan!

Johan Cruyff is een soort uitvergrote versie van die voetbalvader die op zaterdagmiddag langs de lijn staat en iedereen de schuld geeft dat zijn zoontje niet scoort, behalve dat zoontje. Zo’n zelfingenomen zeikstraal, die je ’t liefst gewoon een oplawaai zou geven.
‘Ja kijk, je zit dus met een situatie, waarin de omstandigheden dus zodanig zijn, dat mijn zoontje door de overige spelers, en de coach, en de voorzitter, en de materiaalman, dus niet in een dusdanig optimale situatie wordt gebracht dat hij ken scoren.’

Kan die man niet gewoon weg? Met die kromme teksten en dat goedkope, doorzichtige favoritisme? Dan kan het Nederlandse voetbal zich misschien weer op de kern van de zaak concentreren, in plaats van voortdurend over z’n schouder te moeten kijken of het de voormalige non-bondscoach wel bevalt.
‘Het landsbelang’.
Ga je mond uitspoelen!

Misschien is Johan Cruyff het beste dat het Nederlandse voetbal ooit is overkomen, maar dan is hij ook het slechtste dat het had kunnen overkomen.
Ik ben bang dat we tot na zijn overlijden zullen moeten wachten voor het weer wat wordt. Ik wens hem nog vele jaren van goede gezondheid, daar niet van, maar voetbalcultureel gezien is het verloren tijd.
Of we moeten nú tegen hem opstaan.
Johan! Vierenzeventig! Johan! Áchtenzeventig! Johan! Drieënnegentig! Johan! Koest!
Wie durft?